MAART 2020
Als ik aan maart denk, denk ik normaal aan de laatste koude dagen, het langer licht blijven, de terrassen die weer open gaan en de vogels die volop fluiten. De rustige periode bij ons op kantoor die zich weer langzaam voorbereidt op een druk zomerseizoen. De bootjes die het water weer in gaan en de vrijgezellenfeestjes die worden aangevraagd.
Maar deze maart werd niet zoals die van alle voorgaande jaren… Deze maart werd donker, koud en werd het stil…
Begin maart begon het tot ons door te dringen dat het Corona virus wel heel dichtbij aan het komen was. Tijdens onze wekelijkse vergadering begon het nieuws steeds serieuzer te worden. ‘Moeten we voorzorgsmaatregelen treffen?’ ‘Moeten we geen klanten afbellen?’ ‘Mogen wij wel openblijven?’
’Ach, het zal allemaal niet zo’n vaart lopen’ dachten wij als nuchter volkje. Maar helaas bleek daar niets van waar. We zijn nu meer dan twee weken verder en het vervelende nieuws stapelt zich op. Treurige beelden van over de hele wereld branden op ons netvlies. Ziekenhuizen overvol, verpleegkundigen oververmoeid, eindeloos lege straten en balkonserenades van de mensen die in quarantaine zitten. De premier spreekt ons toe. De koning spreekt ons toe. We sluiten de scholen, alle horeca zaken moeten per direct sluiten en de terrassen die net waren klaargezet voor de eerste warme zonnestralen werden vol verdriet weer opgeruimd. De ene winkel sluit na de andere, de Bredase straten zijn verlaten en ook wij voelen de klappen.
Na onze vergadering stond onze telefoon een week lang roodgloeiend. De ene bezorgde klant en afmelding na de ander. En nu, nu is het doodstil. De telefoon gaat niet meer, en de mailbox blijft leeg. Het enige wat veranderd is is onze planning. Deze is van volledig groen, naar volledig rood gekleurd. Alle activiteiten die voor maart en april zijn geboekt, gaan niet meer door. Mei en juni zijn nog onzeker maar met pijn in ons hart annuleren we de ene boeking na de andere.
Ondertussen proberen we te doen wat mogelijk is en proberen we op verschillende manieren te blijven draaien. Zo zijn wij bezig om onze quizzen toch door te laten gaan op een hele bijzondere manier… zodra wij dit volledig op orde hebben zul je dit snel horen! Ook werken we om en om een halve dag op kantoor om de administratie bij te houden en houden elkaar op de hoogte via belletjes en appjes want elkaar zien, dat zit er nu even niet meer in.
Wat een groot verdriet brengt zo iets kleins met zich mee. Hadden we dit verwacht? Hadden we dit kunnen voorkomen? Niemand heeft de juiste antwoorden maar ik weet dat we met zijn allen keihard werken om hier weer bovenop te komen. Hulde aan al het personeel in de zorg, maar ook voor alle ondernemers, supermarkten, vuilnismannen, papa’s en mama’s, zzp-ers en alle andere die niet genoemd zijn. Nederland is een klein land met een groot hart. We zijn nuchter en soms té eigenwijs maar ondanks dat zijn we er voor elkaar.
We zingen voor bejaardentehuizen, we geven thuis onze kinderen les, we halen boodschappen voor de buurman, klappen massaal voor de zorg en leveren onze overgebleven leutpenningen in bij de horeca zaken. Het is raar dat in zo’n onzekere tijd we wél de tijd voor elkaar nemen, wél respect voor de ondergewaardeerde beroepen hebben en wél allemaal lief voor elkaar zijn. Ik hoop oprecht, dat deze moeilijke tijd een les zal zijn voor ons allemaal. Zorg voor elkaar en let een beetje op de wereld. We zijn er met zijn allen, en met zijn allen moeten we dit rocken.
Als straks de zon weer volop schijnt, de terrassen vol zijn en de supermarkten niet meer worden leeggeroofd…denk dan even aan deze tijden. We doen dit met én voor elkaar. Lieve allemaal, blijf thuis wanneer dat kan. Let op jezelf, let op je medemens en laten we positief vooruit blijven kijken naar een nieuwe periode.
We slaan de lente misschien nu over, maar we halen de zomer dubbel en dwars in!
Laura
